BİLİNMEYENE AĞLAMAK

İsmini koyamadığım yalnız goğuşların yalnız yaşamlarıydı,en puslu sabahların birinde.Sola döndüğümde yalnızlık var en papatyamsı kokularda.Bir göz var uzaklarda adını bilmediğim hiç yoktan var olan.Dokunamamak bir bebeksi gülüşe ellerim terlerken soğuk duşlarda.
Neydi bilmemek kokusunu duyadığın bedenlerin ten'siz sarılmalarına açmak kucağımı.Her gün duman vuruyor gözlerimin altlarına.Hani ben sendim sense daha şehrime adım atmamış bir yolcu.Silüet gibi doğan güneşin altında sensiz geçmişim.
Uzaktan bir sıcaklık sardı sen bakarken ufuğa,gemiler geçerken el salladığn denizden.Orada bir yerde bir yunustum,sen bilmezdin ama ben sana oyunlar yapıyordum.Uyandım sonra iki küçük göz vardı içinde yüzyıllar biriktirmiş.Öylece bakıyorlardı,senin yalnızlığın nerende? diye haykırıyorlardı,öperken ruhani rüzgarları.
Şimdi beyaz bir kağıt,bir kaç kelime,bir de tanımadığım gözyaşları,derlerken içimde büyümeya başlayan papatyaların kokusunu.Sırtımda bir heybe,içinde umutlar...