Bir varmış bir mavi...Ağlamaktan helak olmuş en masum bakanları.Sonra doğdu sanmış ona ait mavi gülüşler.İnanmak istemiş,ağlamış.
Sabahlara uyanmak istedin sen en küçük olarak bu buhranımsı kokunun tam ortasında.Yeni alınmış ayakkabılarınla çocuk olmak bir bilinmeyen yolda.Kemanlar dinlerken sessiz bir konserde ağlamak...Keman olmak yani ağlatmak,inceden ağlamak damla damla.İnanmak istedin o bir gün geleceklere ki seviştin bi çok kez duvarların arkasında ki özgür çocukla.
Kendinden ödün verdin hep,o sevimsiz orada caka satarken.Sevmedin belkide kendini uzakta ki adamın sevdiği kadar göremediği gözlerini,içindekileri.O sevmeliydi belkide,ona ödev verilmişti ama sen küçük bir kadındın daha rengini bilmeyen.Sen renk olmak istedin ama renk, mavi, adam.Koştu o, yoktu sonra var oldu,sen bilmeden isteyerek.Mavilere büründün hayatla beraber,adam yalnız ağladı, sen yalnız.Hep bildi ne renk olduğunu akarken gözlerinden damlalar, denize karıştı aynı renk oldu.İzledi o sahilde seni, ruhunu ve unutmaya çalıştı düşlediği seni ama beceremedi uzaktan damlalarının seleri çınladı kulaklarında.Adam yanında var oldu her bi köşede uyuyuşunda.Rüyalarının bekçisi...
Suratlar çizdin aynaya bakıp ve aynadır aslen günlerin geçmesi.Biz onlara gün deriz, gün ağırır yalan olur ruhumuzun en saf halleri.Kaybederken derdiğim çiçekleri elime diken battı,yaşlandım yaş aktı ağlamadım.güneşlere doğdum yeşillerin arasında ama çocukluğumun pazar mavilerini özledim hep yeşile inat.Sen orda düşlerken gelcekelerini ben geçtim o yıllardan seni izledim seni bildim.Sen ağladın, ben gördüm güleceğin nesilleri.
Bir renk yarattın kafanda en sevdiğimi.Sana adadım bana ait olan o kusursuzluğu.Sen istedin bir renk doğdu yüzyıllardır aynı renk olan.O na sordum sen nesin?Ben bir kaderim ya da bir kaderin adı.Dedim adın yok mu? Var dedi,var bir adım.kim verdi bu adı sana dedim.Melekler verdi dedi.Adım mavi bir melek rengi... BİR MELEĞE AĞIT
CİHAN UYSAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder